NAWIERZCHNIE 17 • dopuszczalnej masy lądujących i startujących statków powietrznych oraz ich rozmiarów, • długości drogi startowej dostępnej dla startu i lądowania (w tym hamowania oraz dobiegu), • warunków atmosferycznych na lotnisku, w szczególności notowanych temperatur, opadów oraz innych zjawisk, np. oblodzenia; • planowanego przeznaczenia lotniska w czasie wojny lub stanów nadzwyczajnych (dostosowanie do potrzeb wojskowych statków powietrznych, a także możliwość szybkiego przywrócenia do użytku po uszkodzeniach w wyniku użycia środków bojowych). Różne przeznaczenie, odmienne wymagania Ze względu na charakter obciążenia nawierzchni spotykanych w obrębie airside można wyróżnić trzy strefy. 1. Przyziemienie na pasie startowym. To najbardziej obciążana dynamicznie strefa. W standardowych warunkach to tam następuje kontakt podwozia samolotu z nawierzchnią. Ponieważ samolot porusza się także w płaszczyźnie pionowej, na nawierzchnię działają siły proporcjonalne do masy i prędkości opadania samolotu. W tym obszarze stosuje się nawierzchnie betonowe, o największej odporności na odkształcenie. 2. Drogi kołowania i pozostała część pasa startowego. Samoloty poruszają się po tych nawierzchniach ze stosunkowo dużą prędkością, a zatrzymania są krótkotrwałe. W tych miejscach możliwe i wygodne jest stosowanie nawierzchni asfaltowych. 3. Stanowiska postojowe. Okres, przez jaki zatrzymują się samoloty w tej strefie, jest zmienny i trwa od kilkudziesięciu minut do kilku dni. Ze względu na ryzyko odkształceń w tej część lotniska stosuje się przede wszystkim nawierzchnie betonowe. Należy pamiętać, że nawierzchnie w poszczególnych strefach są poddawane obciążeniu nie tylko podczas startów, lądowań, kołowania czy postoju. Muszą wytrzymać wiele razy powtarzane zabiegi usuwania wtartej w nawierzchnię gumy pochodzącej z opon lądujących samolotów, wielokrotne odśnieżanie ciężkimi pługami czy kontakt z chemikaliami używanymi do odladzania. Materiał, z którego jest wykonana nawierzchnia, musi też spełniać wymagania związane z palnością. Podczas połączonego z pożarem wypadku lub katastrofy lotniczej nawierzchnia może być poddana działaniu ekstremalnie wysokich temperatur. Jej remont i wymiana są w takich przypadkach nieuniknione, ale materiały użyte do budowy nawierzchni nie mogą stwarzać zagrożenia ani dla osób ewakuowanych, ani dla ratowników. Nawierzchnia betonowa czy asfaltowa? W dużym uproszczeniu można przyjąć, że z uwagi na plastyczność asfaltu, tj. jego podatność na odkształcanie pod wpływem nacisku, nawierzchnie asfaltowe stosuje się w miejscach, gdzie nacisk kół samolotów jest stosunkowo mniejszy oraz krótkotrwały. Natomiast nawierzchnie betonowe stosuje się wszędzie tam, gdzie ten nacisk jest duży, a także długotrwały. Nawierzchnie betonowe W procesie projektowania nawierzchni z betonu cementowego kluczową rolę odgrywa wytrzymałość na rozciąganie przy zginaniu, która ma bezpośredni wpływ na wymiarowanie betonowych płyt. Oprócz tego należy uwzględnić inne cechy betonu, takie jak sprężystość, wytrzymałość na ściskanie i rozciąganie, rozszerzalność termiczną oraz odporność na zmienne warunki atmosferyczne i wielokrotne obciążenia. Do produkcji betonu na nawierzchnie lotniskowe stosuje się kruszywo z grysów kamiennych,
RkJQdWJsaXNoZXIy NDI0NjE=